Author:
Abstract
İnsan hayatının bir parçası olan şiddet ve travma, yapısı gereği korku ve gerilim sinemasının da odağında olmuştur. Metaforları yoğun bir şekilde kullanan korku ve gerilim sineması, bu sayede bir hikaye anlatırken, aynı zamanda bilinçaltını da yansıtan alt metinler oluşturmayı başarmaktadır. Senelerce devam eden diziler ise, merak unsuru sayesinde seyircileri kendilerine bağlamakta, karakterler ile özdeşleşme ise yine sinemaya oranla çok daha güçlü bir şekilde gerçekleşmektedir. Bu kapsamda, çalışmada “Dexter” ve “Bates Motel” dizileri incelenmiştir. İki dizinin de bir seri katili, kötü karakter olarak değil, dizinin baş karakteri olarak sunuyor oluşu, hikayelerinin günümüzde geçmesi ve en çok izlenen diziler arasında olmaları, dizilerin seçiminde etkili olmuştur. Karakterleri, mekanları ve hikayeyi tanıtan sezonlar olmaları açısından yalnızca ilk sezonlar ele alınmıştır. Dizilerdeki şiddet ve ruhsal travma unsurları, giyim kuşam, yaşam alanı, sosyal ilişkiler kapsamında, görüntüsel göstergeler üzerinden, göstergebilimden yararlanılarak okunmuş, inceleme, psikanalitik çözümleme üzerinden yapılandırılmıştır.
Keywords
Abstract
Violence and trauma, which leave traces on human life, are key elements of horror and thriller movies, because of genres’ nature. Horror and thriller movies heavily use metaphors and thus they can create subtexts that reflect subconsciousness while telling a story. TV series that continue for years move beyond that; they emotionally attach audiences to themselves through the element of wonder, identification also occurs in a greater degree compare to cinema. Within this framework, tv series “Dexter” and “Bates Motel” have been analyzed in the study. Representing a serial killer as a protagonist rather than an antagonist, occuring in modern days, and having high ratings are the common points that have been effective for choice of mentioned tv shows. Because they introduce characters, space and story, only the first seasons have been analyzed. Violence and trauma elements in tv shows have been examined by the means of semiotics within the context of apparel, environments, social relations and related iconic signs. Analysis has been based on psychoanalysis.