Zaman; mekânla ve hareketle var olmuş, mahiyeti açık bir şekilde çözülememiş bir varlıktır. Yaratıcıdan başka her şey değişken olduğu için de insanın zaman ve mekân anlayışı hep izaha muhtaç olmuştur. Fizikötesinin metaforik yansımaları “soyut olana” gönderme yapsa bile, Yesevi’nin hikmetlerinde metafizik bilgiler her zaman “somut olana” dönük bir bilgi alanı olarak karşımıza çıkmaktadır. Çünkü insan; ilk önce fiziki dünyayı ve kendi hayatını gördüğü ve tanımlayabildiği ölçüde anlamlandırmaya çalışmaktadır. Sufiler, seyr-i sülük sürecinde elde ettikleri metafizik bilgileri halkın diliyle ifade edebilmek için sembolik anlatım tarzını kullanmışlardır. Sufî geleneğine bağlı kalan Ahmed Yesevi, Hikmetlerinde tanımlamalar yapmak ve metafizik bilgileri aktarmak için çoğu zaman metaforik anlatım tarzını seçmiştir. Metafizik gerçeklerin dile getirilmesinde metaforik ifadelere başvurulması zorunludur. Dolayısıyla, Hikmetlerde yer alan metaforlar çoğunlukla metafizik içerikli hakikatlerin tasvirlerinde kullanılmıştır. Bu çalışmada, Hoca Ahmed Yesevi’nin Hikmetlerinde zamanın ve mekânın nasıl ve hangi boyutları ile yer aldığı üzerinde duracağız. Bunun için Ahmed Yesevi’de varlığın algılanış biçimini ve yansımalarını semantik-göstergebilimsel bir temelde ana hatlarıyla ele alacağız.
In this study, we will deal with being, time and space in Hoca Ahmed Yaswi of Turkestan. Hoca Ahmed Yawasi was a master (mürşid) of a religius sect or tarikah in which people travels from nothingness to reality. According to Ahmed Yasawi, a person is in the way in which he/she goes to somewhere: good or bad. A person who has virtue coming from God, should chose the best way taking him/her to the eternal happines. Hoca Ahmed Yasawi, uses the concepts such as way, good way, bad way, entering the god way, time, being, sea, pearl, coral, etc. Here we will analyse the way in which Hoca Ahmed Yasawi shows people what the good personality is. In order to examine, we will make use of semiotics and morpho-semantic sentactic point of wievs.