Author :
Abstract
Bireylerin, özellikle de eğitimcilerin çocukların kendine özgü yapısını, ilgi ve ihtiyaçlarını dikkate alması olumlu bir yetişme ortamının oluşturulması için temel teşkil etmektedir. Bu gereksinimden hareketle çocukların potansiyellerinin keşfedilmesi ve yeteneklerinin desteklenmesi çocuk merkezli bir eğitim anlayışının doğmasına neden olmuştur. Çocuk merkezli eğitim anlayışının özünde çocuk hakları ve özgürlükleri ile eğitimde fırsat eşitliğinin sağlanması ilkeleri yer almaktadır. Bu ilkeler aynı zamanda çocukların sağlıklı biçimde sosyalleşebilmelerini de sağlamaktadır. Özelikle okul öncesi eğitimden itibaren bu ilkeler gerek ülkemizde gerekse dünyada ortak bir kabul halini almıştır. Böylece çocuk merkezli eğitim girişimleri artmış ve çocuk dostu okul anlayışı ortaya çıkmıştır. Bu çalışmada çocuk dostu okul anlayışının içeriği ve bu anlayışa yönelik Türkiye’deki mevcut durum ele alınmıştır.
Keywords
Abstract
The consideration of the specific structure, interests and needs of the children by the individuals, especially the educators, is the basis for establishing a positive environment of growth. From this need, the discovery of children's potentials and the support of their abilities have led to the emergence of a child-centered education. At the core of child-centered education is the principles of equality of opportunity in education, children’s rights and freedom. These principles also ensure that children can socialize in a healthy way. Especially since preschool education, these principles have become a common recognition both in our country and in the world. Thus, child-centered educational initiatives have increased and child-friendly school understanding has emerged. In this study, the contents of child-friendly school concept and the current situation in Turkey are discussed.
Keywords
- Aral, N., & Gürsoy, F. (2001). Çocuk Hakları Çerçevesinde Çocuk İhmal ve İstisma- rı. Milli Eğitim Dergisi, 151(5).
- Akyüz, E. (2010). Çocuk Hukuku. Çocukların Hakları ve Korunması. Ankara: Pegem Akademi.
- Baker, B. (1998). Child-Centered Teaching, Redemption, And Educational Identities: A History Of The Present. Educational Theory, 48(2), 155-174.
- Chabbott, C. (2004). UNICEF's Child-Friendly Schools Framework: A Desk Re- view. New York: UNICEF.
- Chung, S., & Walsh, D. J. (2000). Unpacking Child-Centredness: A History of Mea- nings. Journal Of Curriculum Studies, 32(2), 215-234.
- Doğan, İ. (2011). Eğitim sosyolojisi. Ankara: Nobel.
- Elkind, D. (1999). Çocuk ve toplum. Öngen, D.(Çev.). Ankara: Ankara Üniversitesi.
- Gömleksiz, M., Kilimci, S., Vural, R. A., Demir, Ö., Koçoğlu-Meek, Ç., & Erdal, E. (2008). Okul Bahçeleri Mercek Altında: Şiddet ve Çocuk Hakları Üzerine Nitel Bir Çalışma. İlköğretim Online, 7(2).
- Karakaya, Z. (2006). Çocuk Felsefesi ve Çocuk Eğitimi. Dinbilimleri Akademik Araş- tırma Dergisi, 6(4), 23-37.
- Leino, M. (2011). The Child Friendly School: An Idea Versus Reality. Problems of Edu- cation in The 21st Century, 29.
- Orkodashvili, M. (2010). Quality Education Through Child-Friendly Schools: Resource Allocation For The Protection Of Children’s Rights.
- Osher, D., Kelly, D. L., Tolani-Brown, N., Shors, L., & Chen, C. S. (2009). UNICEF Child Friendly Schools Programming: Global Evaluation Final Report. Washington DC: American Institutes for Research.
- Riggio, E. (2002). Child Friendly Cities: Good Governance in The Best Interests of The Child. Environment and Urbanization, 14(2), 45-58.
- Tezcan, M. (1999). Eğitim sosyolojisi. Ankara: Şafak.
- UNICEF (2017), Önce Çocuklar: Çocuk Dostu Şehirler. 10.10.2017 tarihinde https://www.unicef.org/turkey/dn_2006/_cr33.html adresinden alıntılanmıştır.
- Wilks, J. (2010). Child-Friendly Cities: A Place for Active Citizenship in Geographical and Environmental Education. International Research in Geographical and Environmental Education, 19(1), 25-38.
