Author :
Abstract
Bu makale, 20. yüzyıl modernist estetiğinin öncülerinden Henry Moore’un sanatını psikolojik ve estetik boyutlarıyla analiz etmektedir. Moore’un eserlerinde çoğunlukta oluşan sanatsal tavrı organik formlar, insan figürleri ve sembolizm öne çıkarken, aslında Freud ve Jung’un psikoanalitik teorilerinin etkisi belirgin bir şekilde Moore'un bilinç altının somuta dönüştüğü eserlerinde anlatmak istediği duygu hislere ışık tutmuştur. "Anne ve Çocuk" teması ile boşluk ve kütle arasındaki ilişki, sadece estetik kaygı ile şekillenmemiştir. Moore’un sanatsal ifadelerinde temelde yer alan sanatçının, savaşın travmatik etkilerini ve doğanın yaratıcı gücünü eserlerinde harmanlayarak çağdaş sanata önemli katkılar sunduğu vurgulanmaktadır. Moore’un modern heykel sanatına kazandırdığı yenilikçi dil ve estetik anlayış hem dönemin hem de çağdaş sanatın evriminde dönüştürücü bir etkiye sahiptir.
Keywords
Abstract
This article analyzes the art of Henry Moore, a pioneer of 20th-century modernist aesthetics, through psychological and aesthetic dimensions. Moore’s works prominently feature organic forms, human figures, and symbolism, with a noticeable influence of Freudian and Jungian psychoanalytic theories. The theme of "Mother and Child" and the interplay between void and mass hold a central place in Moore’s artistic expression. The artist’s ability to merge the traumatic impacts of war with the creative force of nature is emphasized as a significant contribution to contemporary art. Moore’s innovative language and aesthetic approach in modern sculpture have had a transformative impact on both the artistic codes of his era and the evolution of contemporary art.
