Author :
Abstract
Tüm toplumlarda “kutsallık” güce eşdeğerdir. İnsan taşın büyüklüğünde, sağlamlığında, biçiminde ya da renginde farklı bir dünyaya ait bir gerçeklik ve güç bulmuştur. Taşın gücü, pürtüklü yüzeyi ve sertliği Eskiçağ toplumlarının dikkatini çekmiştir. Bu toplumların dini anlayışında taşlar kutsalın tezahürü olarak görülmüştür. Çok tanrılı dinlerde yarı işlenmiş taşlar, ağaç sütunlar ve dikili taşlar etrafında şekillenen kültler ve kült objeler anikonik türleri temsil etmektedir. Anikonik geleneği yansıtan en yaygın kült nesneleri işlenmemiş veya kısmen işlenmiş taşlardır. Bu bağlamda Hitit ritüellerinde, kült uygulamalarında huwaši taşları önemli bir unsur olarak karşımıza çıkmaktadır. Bu taşlar genellikle ırmakların, pınarların, nehirlerin yakınındaki korulara, dağlara, ormanlara ya da doğadaki diğer belirgin noktalara dik bir şekilde yerleştirilmiştir. Hititlerde tanrılar ve tanrıçalar, genellikle şenlik metinlerinde ve kült envanterlerinde huwaši olarak geçen kült objeleri ve totemler olarak temsil edilmişlerdir. Huwaši taşları tanrıların yeryüzündeki tezahürleri olarak düşünülmüştür. Huwaši taşlarına tanrı muamelesi gösterilmiş, kült heykelleri gibi bu taşlar da yıkanıp ve yağlanmıştır. Bu taşlara yiyecek ve kurbanlar sunulmuş, içki libasyonu yapılmıştır.
Keywords
Abstract
In many societies, the term 'sacred' refers to power. Throughout history, people have attributed reality and power to stones based on their size, strength, shape, or color. The rough surface, hardness, and strength of stones caught the attention of ancient societies, who considered them to be manifestations of the sacred as part of their religious beliefs. Polytheistic religions often use cult objects in the form of semi-worked stones, wooden pillars, and stelae as aniconic elements. The most common cult objects reflecting the aniconic tradition are unworked or partially worked stones. In Hittite rituals and cult practices, huwaši stones are an important element. These stones are often placed perpendicularly in groves, mountains, forests, or other prominent spots in nature, near rivers, springs, and streams. During the Hittite period, gods and goddesses were represented as cult objects and totems, often referred to as huwaši in festive texts and cult inventories. Huwaši stones were considered manifestations of the gods on earth and were treated as such, being washed and oiled like cult statues. Offerings of food and sacrifices were made to these stones, and libations were poured.
