Author :
Abstract
Günümüz sanat kuramında, geleneksel sanatların çağdaş sanat pratikleri içerisindeki yeri sıkça tartışılan konulardan biridir. Bu makalede, geleneksel çini sanatının estetik sınırları sorgulanarak, güncel sanat pratikleri içerisinde kendini nasıl var edebileceği üzerine düşünülmektedir. Bu yaklaşım, malzeme, form, teknik ve kompozisyon anlayışındaki yenilikler olmak üzere dört temel bağlamda ele alınmaktadır. Çalışmada, malzeme boyutunda çini sanatının klasik dönemine ait malzemelerine değinilmekte ve çağımız seramik sanatında kullanılan malzemelerin çini sanatında da kullanımı üzerine bir değerlendirme yapılmaktadır. İkinci bağlam olarak form anlayışı ele alınmış; günümüz sanat pratikleri üzerinden örnekler verilerek çini sanatının bu anlamda yeniden kurgulanması tartışılmaktadır. Teknik bağlamda ise çininin klasik uygulama tekniklerinin ötesine geçilerek, baskı teknikleri ve indirgen ortam pişirimleri gibi örneklerle çini sanatı için yeni teknik olanaklar sunulmaktadır. Son bağlam olarak, kompozisyonda yenilik anlayışı ele alınmış; çini sanatına ait klasik kompozisyon kurulumlarının dışında hem biçimsel hem de tematik olarak getirilebilecek yeni kompozisyon anlayışları üzerinde durulmuştur. Tüm bağlamlarda, farklı sanatçıların eserlerinden örnekler verilerek çini sanatının farklı tekniklerle nasıl ele alınabileceği ve günümüz sanat yaklaşımları açısından nasıl değerlendirilebileceği üzerine yeni bir bakış açısı geliştirilmiştir.
Keywords
Abstract
In contemporary art theory, the position of traditional arts within contemporary art practices is one of the most frequently discussed topics. This article explores how traditional Turkish tile art can redefine its aesthetic boundaries and establish a presence within the framework of contemporary art. The study is structured around four main contexts: material, form, technique, and composition.In the context of material, the study examines the materials used in the classical period of tile art and evaluates how materials employed in today’s ceramic art can be adapted for tile production. The second context addresses form, discussing how tile art can be reinterpreted through examples from contemporary art practices. In the technical context, the study emphasizes the potential for expanding the field of tile art by incorporating alternative methods such as printing and reduction firing techniques beyond the traditional approaches. Finally, the concept of innovation in composition is explored, focusing on new compositional approaches that can be introduced to tile art both formally and thematically, beyond its classical arrangements.Across all these contexts, examples of various artists’ works are presented to demonstrate how tile art can be approached through different techniques and how it can be re-evaluated within the framework of contemporary artistic perspectives, thereby developing a new outlook on this traditional art form.
